Siegfried Cremer
.
for English text scrol down
De voorvaderen van de Neanderthalers wisten waarschijnlijk al dat het belangrijk is om te weten of een paddenstoel in het bos giftig is of niet. Het schept orde en rust. Iets dergelijks is ook aan de hand als onbekend werk in het domein van de beeldende kunst waargenomen wordt. Er lijkt alom een natuurlijke drift te zijn om te vergelijken en te categoriseren. De vraag is of dat recht doet aan het werk dat in de eerste plaats gewoon gemaakt is, weliswaar in de tweede helft van de vorige eeuw met een daarbij horende context.
‘Good morning, Mr Recyclops!‘ is de tweede solotentoonstelling van Siegfried Cremer (1929-2015) in Nederland. De eerste was in Galerie M in Den Haag in 1976. In Galerie van Gelder wordt de handschoen opgenomen voor het werk zelf. Geen kunsthistorische beschrijvingen zoals die tot nu toe over zijn werk in voornamelijk Duitstalige catalogi, boeken en brochures verschenen zijn. Nee, hier staat de praktijk van het tentoonstellen voorop. Wat kan het werk in een ruimte tot stand brengen zonder dat het werk geweld wordt aangedaan? Wat gebeurt er als je kunststromingen even links laat liggen, als je het werk de kans geeft zich te verheffen door net iets meer te zijn dan dat ding als ding?
De directe omgang met het werk in het hier en nu is dan beslissend voor de mogelijke betekenissen die in het verlengde van een kijkervaring liggen en dat in een tentoonstelling zijn weerslag kan krijgen. De titel ‘Good morning, Mr Recyclops!‘ is een eerste aanzet daartoe; een nieuwe dag, een nieuw begin.
Het valt niet te ontkennen dat Siegfried Cremer beïnvloed is door vriendschappen met vele kunstenaars en tijdgenoten. Het gevonden voorwerp is dan ook niet zozeer zijn uitvinding, maar wel een zeer geliefde methode voor hem geweest om tot een werk te komen dat bovenal beweeglijk en verplaatsbaar moest zijn.
Suzannah Cremer-Bermbach is kunsthistorica en zij weet wat het is om werk secuur en wetenschappelijk historisch te plaatsen. Zij is evenwel niet bang om een dergelijk kader te bevragen en tijdelijk los te laten. Vandaar dat zij in de aanloop naar de tentoonstelling ‘Good morning, Mr Recyclops!‘ op de trein van Bonn naar Amsterdam is gestapt met een koffer vol werk van Siegfried Cremer. Zoals hij het zelf graag deed.
Als het gaat over ‘de kracht van het werk‘ dan is de manier waarmee met het werk wordt omgegaan cruciaal. Het eigenaardige is dat een en het zelfde werk in de ene situatie een sieraad is en in een andere situatie een efemere wandsculptuur wordt. Eigenlijk begint het allemaal bij de belofte dat een werk oproept als een kartonnen doos, zoals hier uit het archief, wordt opengedaan. KvG
English text
The ancestors of the Neanderthals already knew that it is important to know whether a mushroom in the woods is poisonous or not. It creates order and harmony. Such a thing is also at hand if one is confronted with an unknown work in the realm of visual arts. There seems to be a far and wide natural drift to compare and to categorize. Question is whether this human urge does justice to work that was purely made like that, although this was made in the past century with its own specific context.
"Good morning, Mr Recyclops!" is the first solo exhibition in The Netherlands with works of Siegfried Cremer (1929-2015) in which the challenge is taken up to show a part of his work as it comes to the viewer, in the first place. No art historic descriptions like the ones that appeared so far in mainly German catalogues, books and brochures. No! Here practice of a generous way of exhibiting stands in the forefront. What may the works establish in a space without framing the work in forehand? What happens when one leaves art movements alone for a while and the art works are given a chance to elevate themselves by being just a little bit more than that thing as thing? In that case the direct touch with the works is decisive for possible intentions of the works that may be found in the result of experiences of perception. The latter could to be shown in the exhibition. The title "Good morning, Mr Recyclops!" is a first call for this ambition, i.e. a new day, a new beginning.
There is no denial that Siegfried Cremer is influenced by friendships of many artists and contemporaries. Found objects are not really his invention, but it was definitively a favourite method of his to come to a work that above had to be vivid and portable.
Suzannah Cremer-Bermbach is co-curator and art historian and she knows what it means to describe art works accurately and in a scientific way, as such. Nevertheless she is not afraid to question art historical comparisons and also to let these alone. Hence, in preparation of the exhibition "Good morning, Mr Recyclops!" it comes to no surprise that she took the train from Bonn to Amsterdam with a suitcase packed with artefacts of Siegfried Cremer, exactly the way he very much liked to do himself.
If it comes to ‘the power of the work‘ the manner of dealing with the works is crucial. It is remarkable and odd that one and the same work in one situation appears to become a jewel and in another one it becomes an ephemeral nothingness hanging on a wall. Factually it all starts with a cardboard box - like in this case from Siegfried Cremer‘s archive - that is opened and then one looks in astonishment to a promise of a series of evocative objects, lying quietly in a row. KvG
De voorvaderen van de Neanderthalers wisten waarschijnlijk al dat het belangrijk is om te weten of een paddenstoel in het bos giftig is of niet. Het schept orde en rust. Iets dergelijks is ook aan de hand als onbekend werk in het domein van de beeldende kunst waargenomen wordt. Er lijkt alom een natuurlijke drift te zijn om te vergelijken en te categoriseren. De vraag is of dat recht doet aan het werk dat in de eerste plaats gewoon gemaakt is, weliswaar in de tweede helft van de vorige eeuw met een daarbij horende context.
‘Good morning, Mr Recyclops!‘ is de tweede solotentoonstelling van Siegfried Cremer (1929-2015) in Nederland. De eerste was in Galerie M in Den Haag in 1976. In Galerie van Gelder wordt de handschoen opgenomen voor het werk zelf. Geen kunsthistorische beschrijvingen zoals die tot nu toe over zijn werk in voornamelijk Duitstalige catalogi, boeken en brochures verschenen zijn. Nee, hier staat de praktijk van het tentoonstellen voorop. Wat kan het werk in een ruimte tot stand brengen zonder dat het werk geweld wordt aangedaan? Wat gebeurt er als je kunststromingen even links laat liggen, als je het werk de kans geeft zich te verheffen door net iets meer te zijn dan dat ding als ding?
De directe omgang met het werk in het hier en nu is dan beslissend voor de mogelijke betekenissen die in het verlengde van een kijkervaring liggen en dat in een tentoonstelling zijn weerslag kan krijgen. De titel ‘Good morning, Mr Recyclops!‘ is een eerste aanzet daartoe; een nieuwe dag, een nieuw begin.
Het valt niet te ontkennen dat Siegfried Cremer beïnvloed is door vriendschappen met vele kunstenaars en tijdgenoten. Het gevonden voorwerp is dan ook niet zozeer zijn uitvinding, maar wel een zeer geliefde methode voor hem geweest om tot een werk te komen dat bovenal beweeglijk en verplaatsbaar moest zijn.
Suzannah Cremer-Bermbach is kunsthistorica en zij weet wat het is om werk secuur en wetenschappelijk historisch te plaatsen. Zij is evenwel niet bang om een dergelijk kader te bevragen en tijdelijk los te laten. Vandaar dat zij in de aanloop naar de tentoonstelling ‘Good morning, Mr Recyclops!‘ op de trein van Bonn naar Amsterdam is gestapt met een koffer vol werk van Siegfried Cremer. Zoals hij het zelf graag deed.
Als het gaat over ‘de kracht van het werk‘ dan is de manier waarmee met het werk wordt omgegaan cruciaal. Het eigenaardige is dat een en het zelfde werk in de ene situatie een sieraad is en in een andere situatie een efemere wandsculptuur wordt. Eigenlijk begint het allemaal bij de belofte dat een werk oproept als een kartonnen doos, zoals hier uit het archief, wordt opengedaan. KvG
English text
The ancestors of the Neanderthals already knew that it is important to know whether a mushroom in the woods is poisonous or not. It creates order and harmony. Such a thing is also at hand if one is confronted with an unknown work in the realm of visual arts. There seems to be a far and wide natural drift to compare and to categorize. Question is whether this human urge does justice to work that was purely made like that, although this was made in the past century with its own specific context.
"Good morning, Mr Recyclops!" is the first solo exhibition in The Netherlands with works of Siegfried Cremer (1929-2015) in which the challenge is taken up to show a part of his work as it comes to the viewer, in the first place. No art historic descriptions like the ones that appeared so far in mainly German catalogues, books and brochures. No! Here practice of a generous way of exhibiting stands in the forefront. What may the works establish in a space without framing the work in forehand? What happens when one leaves art movements alone for a while and the art works are given a chance to elevate themselves by being just a little bit more than that thing as thing? In that case the direct touch with the works is decisive for possible intentions of the works that may be found in the result of experiences of perception. The latter could to be shown in the exhibition. The title "Good morning, Mr Recyclops!" is a first call for this ambition, i.e. a new day, a new beginning.
There is no denial that Siegfried Cremer is influenced by friendships of many artists and contemporaries. Found objects are not really his invention, but it was definitively a favourite method of his to come to a work that above had to be vivid and portable.
Suzannah Cremer-Bermbach is co-curator and art historian and she knows what it means to describe art works accurately and in a scientific way, as such. Nevertheless she is not afraid to question art historical comparisons and also to let these alone. Hence, in preparation of the exhibition "Good morning, Mr Recyclops!" it comes to no surprise that she took the train from Bonn to Amsterdam with a suitcase packed with artefacts of Siegfried Cremer, exactly the way he very much liked to do himself.
If it comes to ‘the power of the work‘ the manner of dealing with the works is crucial. It is remarkable and odd that one and the same work in one situation appears to become a jewel and in another one it becomes an ephemeral nothingness hanging on a wall. Factually it all starts with a cardboard box - like in this case from Siegfried Cremer‘s archive - that is opened and then one looks in astonishment to a promise of a series of evocative objects, lying quietly in a row. KvG
