Colour First
8 september t/m 24 oktober 2007
Damien Hirst
Gerhard Richter
Henk Peeters
Jaap Kroneman
John M Armleder
Klaas Kloosterboer
Kristjan Gudmundsson
Lily van der Stokker
Marijke van Warmerdam
Myne Søe-Pedersen
Olivier Mosset
Nicolas Chardon
Rob Pruitt
Steel Stillman
Sylvie Fleury
Voebe de Gruyter
W.J.M. Kok
Er is al heel veel geschreven over kleur. Een zoekmachine op internet spoort bijvoorbeeld binnen een tiende seconde 140 miljoen keer het woord "colour" op. Het woord "shape" levert een veelvoud daarvan op. Als je aan iemand vraagt om een kleur te beschrijven dan levert dat dikwijls meer problemen op dan te vragen om dat met een vorm te doen. Kleur of vorm, wat komt er nu eigenlijk het snelste binnen in het oog en wat blijft er in het geheugen van hangen. Dat is wat op een speelse manier in de tentoonstelling 'Colour First' aan de orde wordt gesteld.
'The weight of colour' (2007) van Marijke van Warmerdam is de allergrootste sculptuur die deze kunstenaar recentelijk gemaakt heeft en die nu een centrale rol speelt in de tentoonstelling 'Colour First'. Op diverse manieren wordt kleur aan ons getoond; soms opvallend zoals bij een fel gekleurd doekje van Klaas Kloosterboer, soms heel subtiel zoals bij de randen van de doeken van Nicolas Chardon. Voebe de Gruyter laat door middel van een lichtkranttekst op een geheel andere manier kleur tot ons komen. De tekst "Ik kan haast niet denken als ik stilsta" rolt voortdurend aan ons voorbij, als we voor haar werk staan. Een poetische regel stemt de kijker tot nadenken over kijken en denken. Meteen komt een nieuwe factor om de hoek kijken, namelijk het begrip 'beweging'. Kleur, vorm en wat daar aan wezenlijks tussen zit is (of zou kunnen zitten) wordt in deze tentoonstelling op een ongebruikelijke en onverwachte manier aan de orde gesteld.
NICOLAS CHARDON
24 februari t/m 4 april 2007
PERSBERICHT
'Focus'
Het eerste wat in de tentoonstelling 'Focus' van Nicolas Chardon opvalt is de aanwezigheid en de
zwaarte van de kunstgeschiedenis. In beide galerieruimten is een zwart vierkant op een wit doek te
zien. Daarmee zijn meteen begrippen als avant-garde en radicaliteit geïntroduceerd. In een interview
uit 2006 zei de kunstenaar: "Here, when I speak of radicalism, it's more an image of radicalism in
painting I make use of." Zoals Nicolas Chardon een geruite stof als grid gebruikt voor plaats-
bepalingen en schildersbewegingen op zijn doeken, zo gebruikt hij ook een zwart vierkant of
bijvoorbeeld het idee van compositie. Hij legt zichzelf beperkingen op met het doel om daar binnen
te kijken naar onvoorspelbare mogelijkheden, die de praktijk hem aanreiken. Iedere kleine verrassing
is voor hem een radicaliteit op muizenformaat. De radicaliteit zit in het hoofd (en de praktijk helpt
daar flink bij) en niet in de olifantenmaat of in het kunsthistorisch belang: "The paintings are like
generic shapes of abstraction (composition, target, black square), and I would think the show like a
classical (cliché) abstract painting's exhibition. And for sure, this nice standard will be quite
twisted! I hope, at least…"
VORIGE TENTOONSTELLING:
MONICA TORMELL
13 januari t/m 21 februari 2007
PERSBERICHT
for English text see below
De Zweedse kunstenaar Monica Tormell toont in haar solotentoonstelling 'When hell freezes over' inderdaad een
stukje van de hel, die te horen en te zien is in een installatie met duivelse geluiden voorgebracht door electrische
drums, fluitjes en piepers midden op gestolde zwarte inktplassen. In een volgende ruimte braakt een muur een
pikzwarte brei uit. Beelden die een sfeer van hel en verdoemenis oproepen. Hier tegenover stelt Monica Tormell
een wereld van make-believe met een regenboog, dans, poëzie en kaarslicht. Zij wil de harde werkelijkheid het
liefst veranderen in een wereld die happy is en waarin ieder nieuw begin optimisme teweeg brengt. Zij trekt de
wereld, die zij zich zonder zorgen en ellende voorstelt en toewenst, naar zich toe.
In 'When hell freezes over' brengt Monica Tormell tegengestelde zaken samen. Een brandende kaars is demonisch
en spookachtig, maar de zelfde dansende kaars in de vorm van een rose hand brengt in haar sculptuur ook warmte en
levendigheid. Een regenboog op een foto van een anonieme nieuwstedelijke omgeving verandert via buizen en kabels
in een regenboog, die dankzij een continu sproeiende waternevel daadwerkelijk in de tentoonstelling te zien is. De
werkelijkheid kan niet mooier gemaakt worden!
PRESS RELEASE
The Swedish artist Monica Tormell shows in her exhibition 'When hell freezes over' indeed a part of hell, which is
heard and seen by means of solidified black ink puddles, accompanied by diabolic sounds coming from an installation
of electrical drums, whistlers and squeakers, made of a plastic watery can, a cardboard tube, and the like. In another space
a threatening black sludge is puked out of a wall. Images that evoke an atmosphere of hell and damnation. In contrast
to this Monica Tormell creates a world of make-believe with a rainbow, dance, poetry and candlelight. Above all she
wants to change the tough reality into a world which is happy, and in which each new beginning brings about an explosive
optimism. She pulls the world to her domain which she imagines free from dragging worries and misery.
In 'When hell freezes over' Monica Tormell unites opposite matters. A burning candle is satanic and spooky, yet the
same dancing candle in the appearance of a pink hand brings to her sculpture also warmth and liveliness. A rainbow on
a photo of an anonymous urban surrounding is changed via tubes and cables into a rainbow, which is indeed factual to be
seen as such, thanks to a contineous produced water spray in the exhibition space. Reality cannot be created more
beautiful than this!
